Μισώ τους Εβραίους και μετά λέω ότι «δεν το εννοούσα». Θέλω οι μετανάστες, αν και γεννιούνται εδώ, αν και πληρώνουν φόρους, αν και μιλούν ελληνικά καλύτερα από μένα, να μην γίνουν ποτέ Έλληνες πολίτες. Να παραμείνουν για πάντα παρίες. Εξαιρώ μόνο τους μετανάστες που αποδέχονται για πνευματικό πατέρα τον Άδωνη. Οι βουλευτές μου συκοφαντούν τον γράφοντα – τον στοχοποιούν στην Βουλή ως «αρχηγό του Αλβανικού κόμματος» που ετοιμάζεται να αλώσει την Ελλάδα. Γιατί δεν μπορείς να φτιάχνεις σοβαρό πολιτικό κίνημα αυτής της μορφής χωρίς θεωρίες συνωμοσίας και την μόνιμη παρουσία εσωτερικών εχθρών. Δεν χωνεύω τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους ομοφυλόφιλους, τους μουσουλμάνους, τους Εβραίους, τους κομμουνιστές και πάμπολλους άλλους. Ρίχνω όμως νερό στο κρασί μου – έτσι κάνει και η κόρη του Λεπέν τώρα. Πάντα αυτός ο τύπος αποτελούσε για μένα πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων. Και το βασικό δίδαγμα είναι ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και σε τελευταία ανάλυση πρέπει να διδαχθούμε από το παρελθόν. Για να φθάσουμε στην καρδιά της εξουσίας πρέπει να φανούμε «σοβαροί» και «υπεύθυνοι» - με μετρημένες δόσεις γραφικότητας. Τα ακραία να τα πούμε μεταξύ μας, στο κανάλι μας ή στα φυλλάδιά μας. Δημόσια να πούμε τα "μετρημένα". Πείτε το πονηριά αν θέλετε - εγώ το λέω "έξυπνη τακτική". Είμαι υπέρ του Μεταξά και του Μνημονίου. Έχω Υπουργούς στην κυβέρνηση «Εθνικής σωτηρίας» (ή «εθνικής ενότητας» ή «μεταβατική» ή «περιορισμένης ευθύνης» ή πες το όπως θέλεις, λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει ότι έβαλα το πόδι μου μέσα). Σε μια κοινωνία κατακερματισμένη που την έχουν μάθει να προσδοκά για σωτήρες, με ένα πολιτικό σύστημα βουτηγμένο στην ανικανότητα και την διαφθορά, με μια Αριστερά που ζει στο παρελθόν, αισθάνομαι πως έχω μέλλον. Το κλίμα είναι καλό και με καλούν σε εκπομπές υψηλής τηλεθέασης. Κάποιοι ομοφυλόφιλοι, πλουτοκράτες και Εβραίοι στην Ευρώπη όμως αρχίζουν και φωνάζουν ενάντια στη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση. Μας λένε «ακροδεξιούς». Πείτε μου όμως, με το χέρι στην ελληνική ορθόδοξη καρδιά σας, είμαι εγώ ακροδεξιός;