Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μέρος μιας ειδικής σειράς με τίτλο «Άνθρωποι σε κίνηση», η οποία επισημαίνει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο σε κάθε μέρος του κόσμου. Εντάσσεται στο πλαίσιο της δημοσίευσης ετήσιας έκθεσης 2013 της Διεθνούς Αμνηστίας.

Για τους ανθρώπους που διαφεύγουν στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναζητώντας καταφύγιο από συγκρούσεις ή διώξεις, η ζωή δεν είναι πάντα όπως ακριβώς ήλπιζαν.
Εκτός από το γεγονός ότι είναι ξένοι σε μια νέα χώρα και εκτός από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε έναν ξένο πολιτισμό και μη γνωρίζοντας τη γλώσσα, συχνά αντιμετωπίζονται με καχυποψία ή έχθρα τόσο από τους κατοίκους, και όσο και από τις αρχές. Υφίστανται διακρίσεις στο νόμο και στην πράξη.
Μια γυναίκα από την Τουρκία που διέφυγε στην Ελλάδα πέρυσι, μοιράστηκε πρόσφατα την ιστορία της με τη Διεθνή Αμνηστία.
Η Ντενιζ *, 47 ετών, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αφού είχε εγκαταλείψει την πατρίδα της το προηγούμενο έτος για να διαφύγει από πολιτική δίωξη.
Όσο βρισκόταν στην Τουρκία, είχε εργαστεί για την υποστήριξη των πολιτικών κρατουμένων που έκαναν απεργία πείνας -με αποτέλεσμα να συλληφθεί αρκετές φορές από την τουρκική αστυνομία, που την υπέβαλε σε βασανιστήρια κατά την κράτησή της.
Η Ντενιζ είναι τυχερή που βρήκε καταφύγιο στο σπίτι φίλων. Πολλοί αιτούντες άσυλο ζουν σε άθλιες συνθήκες ή κοιμούνται στο δρόμο λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων σε καταφύγια για αιτούντες άσυλο.
Επιπλέον, σύμφωνα με το Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες ελάχιστοι αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα κατορθώνουν να βρουν εργασία, ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα και μιας πρόσφατης εγκυκλίου που εξέδωσαν οι αρχές. Αυτό σημαίνει πως για να αποκτήσουν οι αιτούντες άσυλο άδεια εργασίας, η κρατική υπηρεσία απασχόλησης πρέπει να πιστοποιήσει πως δεν υπάρχουν έλληνες πολίτες που μπορούν να ανταποκριθούν στις κενές θέσεις εργασίας.
Λιγότερο από ένα χρόνο μετά την άφιξή της στην Ελλάδα, φέτος τον Φεβρουάριο στην Αθήνα, η αστυνομία συνέλαβε την Ντενιζ κατόπιν αιτήματος έκδοσής της από τις τουρκικές αρχές. Σύντομα απελευθερώθηκε με εγγύηση.
Δύο μήνες αργότερα, στις 22 Απριλίου, αυτή και ο δικηγόρος της παρουσιάστηκαν στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων σύμφωνα με τους όρους της εγγύησής της. Κατά την άφιξή τους εκεί, πληροφορήθηκε ότι είχε εκδοθεί ένταλμα για τη σύλληψή της, και αμέσως συνελήφθη.
Μετά από περίπου τρεις ώρες, η αστυνομία την μετέφερε με αυτοκίνητο στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, επειδή δεν υπήρχε στο τμήμα κανένα κελί για γυναίκες. Η Ντενιζ οδηγήθηκε σε ένα δωμάτιο, προφανώς για σωματικό έλεγχο. Περιέγραψε την κακομεταχείριση που έλαβε στη συνέχεια.
Αρχικά υπήρχε μόνο μία αστυνομικός στο δωμάτιο μαζί της. Αν και η Ντενιζ δεν μιλάει ελληνικά, δεν της παρεσχέθη μεταφραστής.
Σύμφωνα με τη Ντενιζ, η αστυνομικός της έκανε αρχικά έλεγχο με τα χέρια της. Όταν η αστυνομικός της ζήτησε να γδυθεί, αρνήθηκε, λέγοντας πως ήταν πρόσφυγας και δεν ήθελε να βγάλει τα ρούχα της.
Δύο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα κλήθηκαν στο δωμάτιο. «Ένας από τους άνδρες αστυνομικούς με τραβούσε μου και ο άλλος, πιστεύω ότι ήθελε να μου σκίσει τα ρούχα,» εξήγησε.
«Κατάλαβα ότι με εξύβριζαν. Η αστυνομικός κρατούσε τα μαλλιά μου… Ένας από τους άνδρες αστυνομικούς με κτύπησε στο πρόσωπό… Ο ξυλοδαρμός μου συνεχίστηκε για περίπου πέντε λεπτά. Στη συνέχεια ο φύλακας από το αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων άκουσε τις κραυγές μου, μπήκε στο δωμάτιο και προσπάθησε να με πάρει [από αυτούς]… Στη συνέχεια μεταφέρθηκα και πάλι στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων όπου πέρασα τη νύχτα.»
Μετά την δοκιμασία της , η Ντενιζ κατάθεσε μήνυση και έλαβε ιατρική περίθαλψη για τα τραύματά της σε ένα νοσοκομείο.
Όταν εξιστορούσε το περιστατικό στη Διεθνή Αμνηστία δύο ημέρες αργότερα, είχε ορατά σημάδια από μώλωπες στο πρόσωπο και το βραχίονα.
Στο τέλος του Απριλίου, το Εφετείο Αθηνών απέρριψε το αίτημα της τουρκικής κυβέρνησης για έκδοσή της, το οποίο σημαίνει ότι η Ντενιζ μπορεί να παραμείνει στην Ελλάδα. Την ίδια εβδομάδα, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας απέρριψε την έφεση κατά της αποφάσεως του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, το οποίο αρνήθηκε την έκδοση δύο αιτούντων άσυλο τουρκικής υπηκοότητας.
* Σε αυτή την περίπτωση έχει χρησιμοποιηθεί ψευδώνυμο.