Ελλάδα και Τουρκία. Μια σχέση που περνά από μύρια κύματα (και όχι μόνο από αυτά του Αιγαίου) στο πέρασμα του χρόνου. Μίση, πάθη, έριδες, διεκδικήσεις υφαλοκρηπίδας: λέξεις που μπαίνουν στην καθημερινότητα αρκετών.

Και στη μέση ο αθλητισμός. Που ενώνει, γιατί στην ουσία σε αυτό το επίπεδο Ελληνες και Τούρκοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Τουναντίον, κάποιοι αθλητές αγωνίστηκαν και στις δύο χώρες, γνωρίζοντας ωραίες, αξέχαστες στιγμές.

Σταδιακά, το φαινόμενο να παίζουν Ελληνες στην Τουρκία και Τούρκοι στην Ελλάδα, γίνεται συχνότερο. Πού οι εποχές, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, με τον Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδη των Τούρκων; Ετσι τον αποκαλούσαν οι γείτονες, για τους Ελληνες ήταν ο Λευτέρης Αντωνιάδης και για την Ευρώπη ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Γεννήθηκε Ελληνας, δοξάστηκε Τούρκος και στην κηδεία του παρέστη και ο Ταγίπ Ερντογάν.

Από τότε κύλησε μπόλικο νερό στο αυλάκι. Ο Φάνης Γκέκας, με τις ήδη εντυπωσιακές επιδόσεις στη Σαμσουνσπόρ.

Πιο πίσω, ο Κόβης γεννήθηκε στην Τουρκία προτού έρθει στην Ελλάδα και γίνει μέλος της άμυνας του ΠΑΟ. Ο Μπουλούτ στις μέρες μας, γόνος τούρκων μεταναστών στη Γερμανία, έδειξε την αξία του με τον Πανιώνιο προτού πάει στον Ολυμπιακό.

Ενας καλλιτέχνης της μπάλας, με αριστερό πόδι που ζωγράφιζε στο χορτάρι ήταν ο Τουμέρ Μετίν που το περασμένο φθινόπωρο, ύστερα από πέντε συμμετοχές με την Κέρκυρα, προτίμησε να πει «αντίο» στα γήπεδα. Στην Τουρκία έφθασε στον κολοφώνα της δόξας αγωνιζόμενος με τη φανέλα της Εθνικής της πατρίδας του. Στη Λάρισα, ακόμη και στα 34 χρόνια του έδωσε απόσταγμα του πλούσιου ταλέντου του.

Ο δε Κακιούζης, κάπτεν κάποτε της Εθνικής Μπάσκετ, κατέκτησε κούπα Κυπέλλου με την Εφες Πίλσεν το 2009 αλλά επειδή κάνουμε και εξαγωγή προπονητών, ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος (μπάσκετ) πήγε στη Φενέρμπαχτσε και ο Βαγγέλης Πάτερος (πόλο) στην Εστί.

(τα Νεα)