Ημουν εφτά χρονών. Οπως κάθε καλοκαίρι, ήμασταν στο πιο μπλε μέρος της Σμύρνης, στoν Çeşme (Τσεσμέ) που μυρίζει θάλασσα... Ολη η οικογένεια πηγαίναμε στην ακρογιαλιά να κάνουμε βόλτες με παρέα το χλιαρό άνεμο. Κείμενο – φωτογραφίες: Μελίς Ερέν* Φορούσα τα ακουστικά του γουόκμαν μου και από τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Χίου άκουγα ελληνική μουσική. Eβλεπα τα άσπρα σπίτια του νησιού, ήταν τόσο κοντά αλλά και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Εκείνα τα τραγούδια μου εμφύσησαν μια αγάπη για την ελληνική γλώσσα. Ζούσα με το όνειρο πότε θα δω την Ελλάδα, και επιτέλους, ήρθε η μέρα να πάω στη χώρα των θεών και του ήλιου...! Ηταν η πρώτη φορά που θα έβγαινα έξω από την Τουρκία και το ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Θεσσαλονίκη θα διαρκούσε περίπου δέκα ώρες. Οταν έφτασα στα σύνορα και καθώς περνούσα από τη γέφυρα του Εβρου, τα αισθήματά μου ήταν ιδιαίτερα παράξενα. Επειδή η μια πλευρά της γέφυρας ήταν ερυθρόλευκη και η άλλη βαμένη στα γαλανόλευκα χρώματα. Μέσα σε μερικά μόνο δευτερόλεπτα είχα ξαφνικά γίνει «τουρίστρια». Στη Θεσσαλονίκη Οταν πια έφτασα στη Θεσσαλονίκη, σκεφτόμουν πως ο ήλιος ήταν πιο μεγάλος από εκείνον που έβλεπα στην Τουρκία. Τα χρώματα μου φαίνονταν πιο ζωντανά, ο άνεμος μύριζε πιο όμορφα! Στη Σμύρνη λένε «η Θεσσαλονίκη είναι αδερφή της Σμύρνης». Οταν περπατούσα στη Θεσσαλονίκη, καταλάβαινα καλύτερα γιατί το λένε αυτό. Η φύση, τα σπίτια, ακόμη και οι άνθρωποι, σχεδόν όλα είναι ίδια. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μιλούσαν τουρκικά και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα σαν «ξένη». Τα φαγητά που έφαγα, οι μουσικές που άκουσα, οι άνθρωποι που γνώρισα... Ολα ήταν πολύ «γνωστά»! Τα «παράξενα» Ομως, βέβαια, υπήρχαν και κάποια πράγματα που μου φαίνονταν «παράξενα». Για παράδειγμα, στην Τουρκία ο γύρος είναι πολύ γνωστό φαΐ, νόστιμο και φτηνό. Ηθελα να δοκιμάσω και τον ελληνικό γύρο και στην πλατεία Αριστοτέλους μπήκα σε ένα γυράδικο. Δεν είχαν βοδινό, μόνο χοιρινό και κοτόπουλο. Οπως ξέρετε, στην Τουρκία, το 95% των ανθρώπων δεν τρώνε χοιρινό, αν και θέλουν να φάνε, δεν μπορούν να βρουν πουθενά. Επειδή η Τουρκία είναι μια μουσουλμανική χώρα και το χοιρινό είναι «αμαρτία» για το Ισλάμ. Ηθελα να το δοκιμάσω και μάλιστα για πρώτη φορά έβλεπα το χοιρινό κρέας από κοντά. Επειδή στην Τουρκία ούτε πωλείται ούτε τρώγεται, ίσως μόνο σε κάποια ακριβά μέρη της Πόλης υπάρχει. Στην Τουρκία, το αριάνι είναι πολύ γνωστό ποτό. Και αν έρθετε στην Τουρκία, θα δείτε μια πολύ κλασική σκηνή στα εστιατόρια: ο γύρος και το αριάνι. Είναι «ένα αχώριστο ζευγάρι». Οταν πήγα λοιπόν να δοκιμάσω το γύρο, μπήκα στο γυράδικο και ρώτησα αν είχανε αριάνι. Αλλά η κοπέλα που εργαζόταν εκεί γέλασε ελαφρά και είπε πως δεν είχαν, με ένα βλέμμα που έλεγε «και βέβαια δεν έχουμε». Αργότερα, έμαθα ότι το αριάνι δεν είναι τόσο συνηθισμένο για τους Ελληνες, ειδικά όταν τρώνε γύρο. Ομως εγώ και πάλι σας συμβουλεύω να δοκιμάσετε και το αριάνι, είναι νόστιμο και υγιεινό, μάλιστα στην Τουρκία πολλοί το κάνουν και στο σπίτι τους, εύκολα και γρήγορα. Κλειστά μαγαζιά και το Γεντί Κουλέ Μια άλλη παράξενη κατάσταση που έζησα κατά την παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη ήταν τα μαγαζιά. Κλείνουν πολύ νωρίς, και πολλά δεν ανοίγουν ποτέ το Σαββατοκύριακο. Στην Τουρκία, σχεδόν όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά μέχρι τıς 10 το βράδυ. Είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα, αλλά ανακουφίστηκα, όταν έμαθα ότι μένουν ανοιχτά τα περίπτερα. Οταν περπατούσα στους δρόμους αυτής της πανέμορφης πόλης, είδα κı ένα μέρος που λέγεται Γεντί Κουλέ, κı έμεινα έκπληκτη, επειδή το Γεντί Κουλέ σημαίνει «επτά πύργοι» στα τουρκικά (Yedi Kule). Σκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη που έχει τόσα πολλά ίχνη από το Βυζάντιο. Και χάρηκα για μία ακόμη φορά που μοιραζόμαστε μια τέτοια κουλτούρα, γεμάτη ομορφιές! * Η Μελίς Ερέν είναι φοιτήτρια Δημοσιογραφίας στην Κωνσταντινούπολη, που έμαθε μόνη της να διαβάζει και να γράφει ελληνικά.(agelioforos)