Το περιοδικό έγραψε ¨Τώρα είναι ο καιρός του Ερντογάν . Το περιοδικό Τime στο τεύχος στο οποίο αφιέρωσε το εξώφυλο στον πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν δημοσιεύει μακροσκελές άρθρο με παρατηρήσεις από την επίσκεψη του Ερντογάν στο Κάιρο. Στο περιοδικό όπου συνεχίζεται ακόμη η παραδοσιακή ψηφοφορία για τον ¨Ανθρωπο της χρονιάς¨ σχετικά με τον Ερντογάν αναφέρει τα εξής :

- Στο Κάιρο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έγινε δεκτός σαν αστέρι του ρόκ. Στο αεροδρόμιο ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έγινε δεκτός σαν ήρωας από χιλιάδες άτομα που κρατούσαν στα χέρια τους αφίσες του. Φώναζαν ¨Ερντογάν! Ερντογάν !Ο αληθινός Μουσουλμάνος δεν είναι φοβιτσιάρης¨.

- Με βάση έρευνα που έκανε το πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, το 2010 ο Ερντογάν ήταν ο πιο δημοφιλής ηγέτης μέσα στους Άραβες. Ένας ηγέτης που αποτελεί πρότυπο για τους περισσότερους νέους που εξεγείρονται στις χώρες τους

- Ο Ομπάμα όπως και τα πλήθη των ανθρώπων σε Αίγυπτο, Τυνησία και Λιβύη που φωνάζοντας το όνομα του Ερντογάν παραλείπουν το g, ελπίζουν πως οι νέες κυβερνήσεις που προέκυψαν από τις στάχτες των δικτατοριών θα δημιουργήσουν σε 8 χρόνια αυτά που έκανε ο Ερντογάν.

- Είναι αληθές πως ο Ερντογάν κατά καιρούς επέδειξε θεοκρατικές πρακτικές, έδειξε ασέβεια στους πολιτικούς του αντιπάλους, φυλάκισε τους εχθρούς του και εκφόβισε τα ΜΜΕ. Σύμφωνα όμως με τους υποστηρικτές του αυτά τα μειονέκτήματα είναι ασήμαντα έναντι των επιτυχιών του. Η Τουρκία πλέον σε διεθνές επίπεδο είναι σε μια αξιοζήλευτη θέση για την οικονομία της και την δημοκρατία της.

- Με βάση τους Άραβες ισλαμιστές η επιτυχία της Τουρκίας αποτελεί απόδειξη πως μπορούνε να εκσυγχρονίσουν τις χώρες τους χωρίς να αποκοπούνε από τις θρησκευτικές τους ρίζες. Με βάση τους θαυμαστές του Ερντγάν στη Δύση, η Τουρκία του Ερντογάν αποτελεί απόδειξη πως το πολιτικό Ισλάμ δεν είναι υποχρεωτικά εχθρός του εκσυγχρονισμού.

Το περιοδικό Time που άρχισε να εκδίδεται το 1923 μέχρι τώρα είχε 8 Τούρκους στα εξώφυλλα του. Μόλις στο 4ο του τεύχος είχε στο εξώφυλλο τον Ατατούρκ, και τον ξαναείχε 4 χρόνια μετά. Αργότερα είχε τους εξής : Ισμέτ Ινονού (1941), Σουκρού Σαράτσογλου (1943), Αντνάν Μεντερές (1958), Μεχμέτ Αλή Ακτσά (1984), Ναίμ Σουλεϊμάνογλου (1988), Μινέ Καρακάς (2007) και Μεχμέτ Οζ (2011).